Constantine Tsatsos Papers - Biographical Note
Αρχείο Κωνσταντίνου Τσάτσου - Βιογραφικό Σημείωμα
Σημείωση: Τα βιογραφικά στοιχεία είναι προσαρμοσμένα από τον ιστότοπο της Προεδρίας της Δημοκρατίας και του ΕΚΕΒΙ
Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος γεννήθηκε το 1899 στην Αθήνα όπου και έζησε μέχρι το θάνατό του, το 1987. Ήταν πρωτότοκος γιος του δικηγόρου και πολιτικού Δημητρίου Τσάτσου και της Θεοδώρας, το γένος Ευστρατιάδη με καταγωγή από την Τεργέστη. Είχε έναν μικρότερο αδερφό τον Θεμιστοκλή (Μίστο). Ήταν παντρεμένος με την Ιωάννα Σεφεριάδου και είχε δυο κόρες (Δέσποινα Τσάτσου-Μυλωνά και Ντόρα Τσάτσου-Συμεωνίδη). Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1914-18).
Παράλληλα με τις σπουδές του ασχολήθηκε με τα έργα των κλασσικών ελλήνων και λατίνων συγγραφέων καθώς και με την νεοελληνική λογοτεχνία και την ποίηση. Δημοσίευσε δύο τόμους ποιημάτων και θεατρικών έργων με το ψευδώνυμο Ήβος Δελφός.
Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι το 1920 τοποθετήθηκε στην ελληνική διπλωματική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Με την ιδιότητά του αυτή, εργάστηκε στην αποκρυπτογράφηση κειμένων και συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών (συνέδριο Ειρήνης υπό τον Ελ.Βενιζέλο).
Υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό (1920-1923) και μάλιστα στο μέτωπο της Μικράς Ασίας. Μετά το θάνατο του πατέρα του ανέλαβε το δικηγορικό του γραφείο μαζί με τον Γ. Μαριδάκη όπου εργάστηκε μέχρι το 1930.
Μετά τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη φιλοσοφία και φιλοσοφία του δικαίου στη Χαϊδελβέργη (1925-1928) επέστρεψε στην Αθήνα. Ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ της Νομικής το 1929 με τη διδακτορική διατριβή «Η Νομική ως τεχνική και επιστήμη», υφηγητής το 1930 με διατριβή επί υφηγεσία «Φιλοσοφία και επιστήμη του Δικαίου» και έκτακτος καθηγητής στη Νομική Σχολή Αθηνών το 1932 στην έδρα της Εισαγωγής στην Επιστήμη του Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Το 1933 διορίστηκε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και μαζί με άλλους καθηγητές οργάνωνε πανεπιστημιακά φροντιστηριακά μαθήματα για τελειόφοιτους φοιτητές. Το διάστημα 1935-1938 δίδαξε και στην Πάντειο το μάθημα «Η κοινωνική φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων». Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας Μεταξά (1939), συνελήφθη και εκτοπίσθηκε στη Σκύρο πρώτα και μετά στις Σπέτσες. Το 1941 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο και το 1944 διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου διορίστηκε τεχνικός σύμβουλος της εξόριστης κυβέρνησης Τσουδερού.
Eπανήλθε στα πανεπιστημιακά του καθήκοντα μετά την απελευθέρωση και το 1945 ανέλαβε το Υπουργείο Εσωτερικών και Ασφαλείας στην κυβέρνηση Βούλγαρη (1945), καθώς και το Υπουργείο Τύπου και Πληροφοριών στην κυβέρνηση Κανελλόπουλου. Το 1946 παραιτήθηκε από το Πανεπιστήμιο και πολιτεύθηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Χρημάτισε Υπουργός Τύπου στην κυβέρνηση Σοφούλη (1946-1949), Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων στην κυβέρνηση Σοφούλη (1949-50), καθώς και Υφυπουργός Συντονισμού στη κυβέρνηση Σ. Βενιζέλου (1950-51). Στις εκλογικές αναμετρήσεις των ετών 1950, 1951 και 1953 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής.
Το 1953 δίδαξε στο ελεύθερο πανεπιστήμιο του Ευάγγελου Παπανούτσου Αθήναιον (1953-1954) και ταξίδεψε στις Η.Π.Α. με υποτροφία της αμερικανικής κυβέρνησης (Smith-Mundt Act).
Το 1955 προσχώρησε στο νεοϊδρυθέν κόμμα της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης (ΕΡΕ) του Κωνσταντίνου Καραμανλή με το οποίο και εξελέγη βουλευτής σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από το 1956 έως τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Υπηρέτησε ως Υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως και Υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας στις κυβερνήσεις Καραμανλή (1956, 1958, 1962) με αρμοδιότητες Τύπου και Τουρισμού (1958), καθώς και Υπουργός Δικαιοσύνης στη βραχύβια κυβέρνηση Κανελλόπουλου (1967). Κατά το ίδιο διάστημα διετέλεσε βασικός προπαγανδιστής στη Νεολαία της ΕΡΕ (ΕΡΕΝ).
Μετά τη μεταπολίτευση το 1974, ανέλαβε το Υπουργείο Πολιτισμού στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Στις βουλευτικές εκλογές του 1974 εξελέγη Βουλευτής Επικρατείας με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Επίσης διετέλεσε Πρόεδρος της Επιτροπής Σύνταξης του ισχύοντος Συντάγματος στην περίοδο 1974-1975.
Στις 20 Ιουνίου 1975, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος εξελέγη από τη Βουλή Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με 210 ψήφους επί 295 παρόντων βουλευτών. Διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μέχρι το Μάιο του 1980.
Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος δημοσίευσε πλήθος επιστημονικών μελετών, νομικών και φιλοσοφικών συγγραμμάτων καθώς και λογοτεχνικών έργων. Επίσης έχει πλούσια αρθρογραφία στον τύπο. Το 1961 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας διετέλεσε Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος (1966). Το 1979 εξελέγη ξένος εταίρος της Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών της Γαλλίας και επίτιμος διδάκτωρ της Σορβόννης. Εξελέγη επίσης ξένος εταίρος των Ακαδημιών της Ρουμανίας και του Μαρόκου το 1980, καθώς και μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών, Τέχνης και Γραμμάτων το 1981. Το 1980 του απονεμήθηκε το μέγα ευρωπαϊκό βραβείο Κούντενχοβε-Καλλέργη (Coudenhove-Kalergi).
Βλ. την αυτοβιογραφία του Κ. Τσάτσου, Λογοδοσία μιας Ζωής (2 τόμοι), Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2001 (τέταρτη έκδοση) και το Βιοχρονολόγιο Κωνσταντίνου Τσάτσου στο Κωνσταντίνος Τσάτσος Φιλόσοφος, Συγγραφέας, Πολιτικός. Πρακτικά Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου, Αθήνα, 6-8 Νοεμβρίου 2009, Γρανάδα-Αθήνα 2010, 719-745 με επιπλέον παραπομπές σε βιογραφίες ή εργογραφίες του ΚΤ.